Enkele weken geleden hadden we het er nog over onder vriendinnen… de geneugten van het leven. De dingen die nét dat beetje extra geven. Die een slechte dag goed kunnen maken. Die je niet alle dagen kan of mag, waar je soms een hele dag naar kan uitkijken. Veel drank en eten kwam voorbij, manicures, pedicures en andere buitenhuis beauty routines… maar niet voor mij. Voor mij is een zalig bad pure verwennerij.
« Maar jij hebt er zelf toch één thuis ? » Inderdaad… maar dat bad komt vergezeld van 1 man, 2 kinderen en 3 katten. Mijn vriendinnen keken verbaasd op toen ik vertelde dat ik die eigenlijk enkel nog op hotel nam. Never a minute of peace, never alone.
Maar dit keer niet. Na een dagje sluimerhoofdpijn (dit geweldige allergieweer laat mijn sinussen flippen), wist ik dat ik er één nodig had.
Ik plande het goed. De hele dag had ik uitgestippeld, voorbereid, aangepast om mijn slaagkansen te verhogen. Een stevige middagmaaltijd zodat ik´s avonds geen honger zou hebben. De katten een hele dag buiten, ravotten in de kou. En de man aan de kook zetten (want zoeteke, ik heb na die zware middagmaaltijd zelf geen honger).
Dit was het moment om toe te slaan. Het avondmaal was´in de maak’. De katten waren uitgeteld aan het dutten. Dus sloop ik naar boven met het excuus « ik ga de was doen » (want raar maar waar daar komen nooit helpende handen of pottenkijkers voor langs). Ik starte een eerste wasmachine. Goed vol. Hoog toerental zodat ze veel lawaai maakte en terwijl ik de rest van de was sorteerde liet ik stilletjes het bad vollopen.
Het is gelukt… 25 volle minuten kon ik ongestoord dobberen in het warme water omringd door wegebbende bubbels met een zacht geurtje. Ik hoorde het geroezemoes van stemmen nét ver genoeg om helemaal te kunnen ontspannen. Te kunnen genieten…
Ze hadden het niet eens in de gaten.
Tot mijn man – eventjes ongerust – riep: « ça va chou » en daarmee onwetend het einde aankondigde.
Te zijner verdediging: ik ben in het verleden (ver verleden, toen kinderen nog sliepen voor 19u en (vorige) katten weinig tot geen aandacht voor me hadden) meermaals ingedommeld dus helemaal gerust is hij er nooit in.
En toen begon de polonaise richting badkamer: mijn jongste kwam een kijkje nemen en een babbeltje slaan met enkele vermoeide – maar van nature nu eenmaal nieuwsgierige – katten in haar kielzog.
Maar hé: 25 volle minuten!
Wat een verwezelijking!
Wat een plezier!
Gepubliceerd: 2/5/2018 op www.maisonslash.be | storytelling |