Volwassen.
Zelfstandig.
Onafhankelijk.
En ze droomt. Mooie dromen, grote dromen, dromen waar ik haar zo hard voor bewonder. Ze wilt reizen, de wereld zien, studeren.
Ik gun het haar. Meer nog, ik spaar mee voor haar. Opdat ze zoveel mogelijk van die dromen zou kunnen realiseren.
Maar… er is altijd die maar… Elk huisje heeft zijn kruisje zeggen ze. Het onze heeft een naam: diabetes Type 1. Die onbegrepen ziekte. Die ziekte die haar naam deelt met diabetes type 2. Ook al staan ze zo ver uit elkaar.
Ze heeft ze al bijna 12 jaar. Die (klote)ziekte. Ze was 6. Ik was 8,5 maand zwanger. Ze deed niets fout. Haar lichaam viel haar eigen cellen aan: auto-immuun heet dat. Ze at niets te veel, niets te weinig, niets verkeerd. Ze sportte genoeg, sliep genoeg, deed alles goed.
Nog steeds doet ze alles goed. Zelfs met die schaduw altijd boven haar. Maar 100% “goed geregeld” ben je dus nooit. Elke klimaatwijziging, onverwachte stresssituatie, schrikken, eten, drinken en bewegen hebben invloed op haar suikerspiegel. En die dan weer op haar gedrag, humeur, fysieke en geestelijke gezondheid. Maar ze doet het zo goed. Die zelfzorg.
Deze zomer wil ze reizen. Ver reizen. En studeren.
En ik laat haar gaan. Want ze verdient het. Ze verdient het net zoals iedereen alles te kunnen doen, proberen, proeven en beleven.
Ze wordt 18. En ik moet haar loslaten.
Vlieg mooi meid! Vlieg. Maar doe het voorzichtig, ok?
#mydaughtersmyheroes #mygirlmyhero