Ik zou mezelf nu niet als een verzamelaar beschrijven. Toch niet op de manier waar ze van die lekkere binnenkijk programma’s op vrouwenzenders over maken. Ik heb het gewoon moeilijk met wegdoen. Kledij, servies, memorabilia.
Als er ook maar een nostalgische toets aanhangt, knaagt het en zie ik het nut van wegdoen er niet van in. Ik heb nog de allereerste slee van de meiden. Ze gingen er vorige winter nog samen mee naar het park. Ik heb nog die eerste kinderstoel – voor wanneer de metekindjes op bezoek komen. Ik heb nog zakken vol babykleertjes waar ik ooit die patchwork plaid voor de dochters van ga maken. Ik heb een garage met oude en minder oude meubeltjes die ooit zullen dienen. Misschien pas wanneer de meiden het huis uit zijn… maar hé, ooit.
Sommige zeteldekentjes zijn al veranderd in kussenslopen omdat ze te versleten waren om nog enige warmte of comfort te bieden maar ze voelen nog steeds vertrouwd aan in onze (al eens herstoffeerde) zetel.
Pas op: ik doe zaken weg. Te kleine kledij van de kinderen geef ik door of weg. Oud speelgoed gaat naar het goede doel. Ik heb een 2dehands account waar ik al eens iets opzet. Ik overweeg die veel gepromoote Vinted app te downloaden (in navolging van het succesvolle winkeltje van de tiener). En sporadisch zie je me al eens een rommelmarktje doen… als verkoper.
Maar ik ben zo iemand die kan gaan vintage shoppen in haar eigen kleerkast. Man en ik zijn dit jaar 29 jaar samen (ja, vroeg begonnen) en ik heb nog kledij van voordien. Ik heb deels het voordeel niet te veel maten bijgekomen te zijn. En laten we eerlijk zijn: de 80’s en 90’s gingen graag oversized.
Wat ik niet (meer) draag zie ik soms wandelend voorbijkomen op de tienerdochter. Zij noemt het “retro”. Mijn ma “ouwen brol”. Ik noem het “vintage”. Ik word er gewoon blij van: mijn dochter in mijn oude kleding. Eten op ons mismatched servies doorheen 65 jaar familiegeschiedenis. Bubbels drinken uit mijn babycham coupes. Naar feestjes met de handtassen van oma. Me optutten met juwelen van bomma. Een populaire verkleedkast (voor jong én oud) met daarin oa mijn oude communiejurk, foute hakkenschoenen en allerhande hoeden. Vinylplaten – die nog uitkwamen voor er cd’s bestonden – afspelen. Vriendinnen die aankloppen voor elke sjieke of foute verkleedbeurt. En mijn jongste dochter een spreekbeurt zien maken over mijn walkman.
Alle goeie bedoeling van Marie Kondo ten spijt… ik kan het niet, ik doe het niet, ik zie het niet. Als het nog goed is, goed lijkt, goed gebruikt, bewonderd of gedragen kan worden, blijft het in mijn kast! (of in de garage).
Gepubliceerd: 06/02/2020 op www.maisonslash.be | storytelling |