In dit huis draagt iemand een sjaal (want mondmaskers zijn er niet meer), heeft die een eigen werk-en leefplek en toilet toebedeeld, een eigen zeep, ontsmettingsgel, handdoek, dettol-doekjes en javelproducten.
In dit huis wassen we elke avond alle kledij, stoffen, kussens en dekens waar die mee in aanraking is gekomen. Worden zakdoekjes in afgesloten vuilbakken bewaard en dagelijks geleegd, steriliseren we glazen en bestek elke dag. Worden klinken, kranen en deuren aan de lopende band gedesinfecteerd…. Schrobben we onze handen ruw.
Allemaal om de andere 3 gezinsleden niet te besmetten.
Was het van het reisje naar Parijs? De basketwedstrijd? Een winkelkarretje? Een andere aangelegenheid, we weten het niet.
Maar COVID19 zit mogelijk in ons huis. ‘mogelijk’: ja, want de tekenen zijn er maar de testen doen ze niet meer…. Dus leven we in de hoop dat het ‘het‘ misschien niet is. Dat we geen dragers zijn (omdat er maar 1 van de 4 ziek lijkt). Dat we geen anderen in gevaar brachten / brengen / zullen brengen. Dat we ‘niet’ per ongeluk onze ouders hebben besmet. Time will tell.
We doen alles wat we moeten, zoals het hoort. Maar het kan iedereen overkomen dus.
Misschien als je er een gezicht op plakt, dat je het dan wel voor echt aanneemt. Dit is geen lachertje.
Take it serious! Take care!
#flattenthecurve #takecare #takeitserious