Het lukte… het lukte verbazingwekkend goed.
Die social distancing.
Die lock down.
Die veilige afstand van Jan en alleman.
De katten genoten vollop van de overdaad aan aandacht.
Het huis wordt er wekelijks beter op (de man heeft zijn innerlijke Mac Guyver losgelaten). De tuin wordt eindelijk benut. Groentjes en fruit werden gepland, bloemetjes gezaaid. Onder elkaar komen we best goed overeen. De man, de puber, de tiener en ik. We deden – buiten vakantieperiodes – nooit zoveel dingen samen : rolschaatsen, fietsen, wandelen. Elke avond samen eten (in 1 ruimte) is al een weldaad van jewelste. Want geef toe, wie zou op 18 jaar er nog voor kiezen dat allemaal met het gezin te doen. Maar bij gebrek aan opties, genieten wij van de aandacht en het gezelschap.
Maar vandaag had ik het lastig.
Heel lastig.
De beste vriendin van mijn mama is ziek. Heel ziek.
Ziek genoeg om te weten dat er geen afscheid meer kan genomen worden.
Niet zoals het hoort. Niet zoals het moet. Niet zoals je normaal zou doen.
Vandaag zag ik mijn mama met traantjes in de ogen, zich sterk houdend voor mijn dochters, het verdict aankondigen.
En ik stond erbij en keek erna.
Van wat op dat ogenblik mijlen ver leek.
Want neen… ik heb ze al in maanden niet meer aangeraakt. Mijn eigen mama.
Voor haar. Voor haar goed. Voor haar gezondheid.
Want mijn mama (en papa) behoren tot een risicogroep.
En ik… ik doe haar boodschappen, de onze en kom buiten – katholieker dan de paus rekening houdend met alle regels. Maar geen bubbels voor ons. De man heeft het al gehad. Hij is quasi hersteld. Maar dit wensen we hen niet toe.
Dus ik blijf weg. Op veilige afstand.
En net die veilige afstand heeft me vandaag beetje genekt.
Het is niet leuk je mama met tranen in de ogen te zien.
En dat konden de dochters bevestigen… want ook zij zagen mij daarnet een traantje wegpinken.
Voor mijn mama. Mijn papa. De vriendin. Haar man, dochter, kleindochter en achterkleinzoon.
#vloeksocialdistancing #vloekziekte #vloekcorona
(mijn mama zegt altijd dat ik beleefd moet blijven)
