Wij zijn dierenvrienden.
We houden van dieren.
We hebben zelfs dieren, 3 katten. Pickles, 9 jaar en de diva van het gezin en de 5jarige (premature) tweeling van het gezin Draco Malfidus en Mavis Dennisovitch.
Dieren waaraan we met 3 van de 4 gezinsleden allergisch zijn.
Hield ik ze niet tegen zouden we de collectie huisdieren zelfs uitbreiden met een hariger model van die andere soort maar ik houd mijn #catmom poot stijf.
De buurman daarentegen is veelzijdiger in zijn keuze.
Er kwamen al een paar soorten voorbij: kippen, hamster en ook ooit konijntjes.
Excuseer konijnen. Die beesten waren groter dan mijn grootste kat.
Voor de vos ze te pakken kreeg (die trouwens ook een vroegtijdig einde maakte aan het leven van de kippen) was er eentje ontsnapt. Naar mijn tuin.
Ik zie mijn katten trillend voor de terrasdeur naar buiten staren en grommen.
Ik dacht dat de agressieve zwarte kater van een paar huizen verder weer op pad was en begaf me ‘streng maar rechtvaardig’ naar de tuin. Tot ik plots iets zag huppelen. Op een manier die kat moeilijk kan.
Het was een konijn.
Bij het dichterbij stappen sprong het dier verder achteruit.
En toen kwam ik tot het besef van deze levensvraag… een vraag die ik sindsdien regelmatig op tafel gooi in allerhande gesprekken en gespreksgroepen : hoe roep je een konijn!
Een hond: duidelijk – hoge stem, sla op je bovenbenen en doe ongelooflijk enthousiast
een kat : duidelijk – hoge stem, poeziepoes en zoenend smakken
Beiden proefondervindelijk bewezen.
Maar een konijn?
Wie het weet, laat het gerust weten.
Wie nu ook met die vraag rondloopt, gooi ze gerust bij een volgende cafébezoek of familiefeest op tafel. Ik loop er nu al 6 maanden mee rond en heb nog steeds geen afdoend antwoord gekregen.
Oh en voor wie de wortel suggereert : witloof werkt beter. Maar biedt nog steeds geen antwoord op wat je erbij roept of doet.
Toedels…